Gece uyuyabilmek için beynimin içine vurdurduğum müzik yetmiyor düşüncelerimi bastırmaya. Çoğu zaman başka bir yerde açıyorum gözlerimi, herşeyi çözümlemeye öyle odaklanmış ki gerçekte bulunduğu ortamı farkedemeyecek kadar körelmiş duyularım.
Belki de gözlerimi açtığım bu yeni dünya asıl yaşamam gereken yerdir; bilmiyorum. Bazen teslim olmak gerekir duygulara fakat teslim olmak saçma gelir her zaman. Sadece sonuca ulaşmak rahatlatıyor beni. Merdivenlerin sonunda birşey yoksa da çıkmam gerekli. Sadece kişisel tatmin, merdivenler umrumda değil aslında, zirvesi de. Sonra sadece istediğim için yine aşağıya atlayacağım.
Yeniden başladığımda gözlerim ağrıyor, ışıktan rahatsız oluyorum sanırım. Yine o anlamsız karmaşa gözümün önüne geliyor. Oysa ki karanlık huzurdur ama her zaman huzur istemiyorum. Gözlerimin ağrısını da seviyorum. Ne istediğini bilen biri var mı? Zaman zaman dizilişini değiştirmek istiyorum notaların, bence herkes gibi onlar da değişmeli. Değişmezlerse özel olamazlar. Nefes aldığım her an farklıyım, senin yanında farklı, onun yanında farklı. Evde tek başıma otururken farklıyım, neptündeyken de farklıyım. Nedensiz arayışım her saniye devam ediyor.
Merak etme arayışım bittiğinde ölmüş olacağım, düşünülenin aksine öldüğüm için değil.