Yine uykusuz bir gece. Ama bence o mavi oda çarpışmaların kaynağı. Çarpışmadan sakince durmazlarsa uyuyamam. Kanıtımız olmadan anlatamayız gerçekleri.
Gizlediklerini bilmem için aramama gerek yok, aynı şeyleri gizleyecek kadar aynıyız ve bu yeterli. Unuttuklarımız da aynı, o apayrı mekanlarda geçirdiğimiz zamanların da temeli tıpkı geceler gibi, günışığındayken belliydi herşey. İçinde tutma gözyaşlarını ama nefesini tut. Kendini harcama, duygularını aşındırmak yaşamak demek değil. Yaşamak, bir yerdeki saçma sapan cümleleri okuduğunda aslında saçma sapan olmadığını farkettiğin andır. Nefesini tutabildigin kadar tutmaktır veya tutamamaktır.
Bana ne ki hepsinden! Ben mavi oda durulduğunda uyuyacak ve bu saçmalıklardan kurtulmuş olmanın huzuruyla o en zevkli son yudumu tadacağım.