Bir anda üzerime çöken dönen dünya hissiyatı kendimi koşarak yatağa atmamı sağladı. 4 tane olduğumu daha önce bilmiyordum. Hangi birimi soğuktan korusam diye düşünerek geçen saniyeler içinde hiç birimi koruyamadım…
Yardım istemek yerine anın tadını çıkartıyor insan farkında olmadan, ölmek acı dolu bir süreç değil. Yavaş yavaş kayboluyorsun zihninde. Aktif olan lisan tabakasının yok olduğu anı çok net hatırlıyorum. Hep uğraştığım kısımdı kendisi. O yok olduktan sonra yukarılarda gezinmeye başlıyor, uçtuğun uçurumlardan gülerek dalıyorsun yenisine. Hepsinin fotoğrafını çektim normal zamanlarımda da o anları hatırlamak için. Kabusumsu, ıslak, ateşli bir gecenin sonunda yeniden huzurlu duruma geçmek hem sevinç dolu, hem de tekrar o anların özlemini içinde hissetmek kadar hüzünlü. Her şeyin kimyasal olduğunu bilmek çözüm sunmuyor olacaklara.
Aklıma birkaç kere gelen kontrol etme hissi yerini kaslarımın kontrol dışı kaldığını hatırlamama sebep oldu. Aslında yerinde olduklarını bilmeme rağmen nasıl kontrol edeceğimi unutmuştum. Bağlantıyı bir türlü sağlayamadım. Yalnız kalmıştım beynimin içinde, kendimle başbaşa bir dakika geçiremeyecek kadar tahammülüm yok. Hatta 4 tane olduğumu bilince, iyice çekilmez oldum. Hangime ne yapacağım konusunda fikir sahibi olamadığım gibi parçalanmışcasına tamamen kontrol dışıydım. Kaos ortamı, yüksek ateş. Tek tek kaslarımı, kollarımı, bacaklarımı, gözlerimi aradım yeniden dünyaya dönebilmek için. Gözlerimi bulduğumda gördüklerimin gerçek olduğunu anlayamayacak kadar uyuşuktum. Sanki o yastığı bir yerden görmüştüm.
Tanımlayabildiğim cisimlerin sayısı arttıkça diğer 3 tanemin de ortada olmadığını farkettim. Parmaklarımla bağlantı kurduğumda artık etrafta diğer benleri arayacak kadar güce sahip olmuştum. Kaslarımı ağrılı da olsa kullanabildim. Kendimi çevirdim. Tanımlananlar listesine odam da dahil olunca, yeniden lanet dünyaya geri döndüğümü anladım. 3 parçamı kaybettiğim huzursuz fakat heyecanlı geçen geceden geri kalan yine dandik dünyaydı. Tavandaki kırmızı yazı hep aynı mı olmak zorunda? 6:33.
Asıl kaos benim. Gittiğim her yerde öncekini istemsizce arıyor olmam sorunun ta kendisi. Aslında huzursuzluğa yolculuğun macerası kendisinden daha çekici, sonuna ulaşıncaya kadar. Sonunda yine genel hale dönüp başka bir yolculuğa çıkmak istiyor beyin. Elinin altında olanlar hep aynı yerde kalsın istiyor sanırım. Bunu bilerek yaşayınca diğer insanları kırmayabiliyor gözler.
6:33 gibi çok belirgin bir işareti nerde olursam olayım karşımda görmek korkutsa da bu macerayı seviyorum sanırım. Mavi odadan çok uzaklaşınca bu sefer de kırmızı yazıdan kaçamıyorum. Sanırım o, benim için mavi odadan çıkmamamı söyleyen bir uyarı işareti.